Hoi lieve allemaal

Laat ik eens beginnen met zeggen dat ik nu officieel inwoner ben van Curacao, jeeeuj! En wat raar tegelijk. Ik vind het elke keer weer zo raar te beseffen dat een grote stap waarbij ik voor die tijd 100.000 beren op de weg zie, lang niet zo spannend blijkt te zijn als dat ik dacht. Dat geeft meteen ook wel een heel sterk gevoel.

Maar ondanks dit besef, gaat het zeker niet zonder slag of stoot. Sommige mensen zeggen of denken: 'wauw die Talina heeft ook maar geluk' of ' ja zij kan dat wel doen, als ik dat zou doen zou ik alles hier achter moeten laten wat ik opgebouwd heb'.. Eigenlijk is dat ook wat ik heb moeten doen, maar dat lijken veel mensen niet te beseffen. De afgelopen maanden heb ik het hier best wel moeilijk gehad. Ik kan wel zeggen dat al mijn traanbuizen weer goed schoongespoeld zijn. Waar ik in mijn vorige 6 jaar misschien 20 keer heb gehuild, huilde ik nu wel meerdere keren op een dag. Ik dacht dat ik niet 'zo'n vrouw' was, maar ik kan het wel zijn blijkbaar. Zo kom ik iedere keer weer tot nieuwe inzichten over mijzelf.

Wat mij zo verdrietig maakte, was soms lastig te omschrijven. Maar het feit dat mijn moeder langs was gekomen en na een week weer weg was (het voelde echt alsof ik met mijn ogen geknipperd had en ze weer weg was), gaf me ineens zo'n leeg gevoel. Ik wil niet naar Nederland om het land, maar ik wilde wel heel graag bij mijn vrienden en familie zijn. Ik vroeg me af wat ik hier deed, terwijl iedereen van wie ik hou in Nederland is.
Vervolgens is Tamar bevallen. Dit veroorzaakte hetzelfde gevoel. We kennen elkaar ongeveer 16 jaar en 16 jaar zijn we er altijd voor elkaar geweest en dan op het hoogte punt in haar leven, het belangrijkste moment, ben ik er niet voor haar. 
Dit zijn dingen die ik heel moeilijk vind. Ik ben heel benieuwd als ik op vakantie kom naar Nederland, hoe ik me dan voel..

Dit was dus een klein kijkje in mijn gevoelswereld hier... maar nu ik veel alleen ben, komt er van alles naar boven en soms is het heel leuk, soms heel verdrietig, soms verbaas ik me over mezelf. Het is wel een interessant proces eigenlijk, wanneer je echt alleen ergens naartoe gaat. Niet allemaal rozengeur en maneschijn, maar natuurlijk maak ik hier ook genoeg leuke dingen mee, waardoor ik weer afgeleid word van al die processen.

 EINDELIJK ben ik naar Annemarie geweest, Eldrich en Isa geweest! En ik was meteen verliefd op Isa. Wat een lief, zoet, mooi kindje! En wat was 

het fijn om even weer in een vertrouwde omgeving te zijn en goede gesprekken te voeren. Ik heb ontzettend genoten en zit er zeker aan te denken binnenkort weer die kant op te gaan.

En daarna kwam dus mijn mama. Samen met Bert sliep ze in het Morena Resort, hun eerste verre reis. Het was super fijn om even weer stevig met mamsie te knuffelen. Het blijft toch altijd heel bijzonder hoe een knuffel zo vertrouwd kan voelen. We hebben lekker gekletst, we zijn uit eten geweest en ik heb ze een klein stukje van Curacao laten zien. Heel fijn, maar voor ik het wist.... waren ze alweer verdwenen.

Daarna kwam dus even een tijd dat ik wat minder lekker in mijn vel zat en ook geen zin had om iets te typen op deze blog tot nu..

En daarom wil ik jullie een paar mooie foto's niet ontnemen van Curacao:

Nu heb ik inmiddels weer een beetje mijn draai gevonden hier en ben ik weer lekker op avontuur. Ook ben ik hier weer vaker aan het genieten van leuke feestjes, lekkere bbq's op het strand en leuke uitjes met leuke mensen. Dan is het leven toch zo zwaar nog niet haha..

Wel wil ik toch iedereen even bewust maken van de volgende twee dingen.

1. Ook hier op Curacao schrik je van de hoeveelheid afval en plastic dat aanspoelt. Ik hoop iedereen bewust te maken van de hoeveelheid afval en plastic die mensen gebruiken en laten rondslingeren, waardoor veel dieren dood gaan omdat zij dit binnen krijgen.

2. Ik heb dit laatst al eens benoemd. De hoeveelheid zielige honden hier op Curacao, zonder huisje, uitgehongerd en al.  Een aantal weken geleden hebben een aantal collega's van mij en ik een aantal hondjes van straat gehaald. Deze hondjes waren zo erg vermagerd, dat een collega ze in huis heeft genomen. Zij kan de hondjes helaas niet houden. Nu zijn er al een aantal geadopteerd of als foster bij een huisje, maar een aantal ook nog niet. Nu neem ik twee hondjes mee naar Nederland wanneer ik hier op vakantie ga.. En stel nu dat er nog iemand twijfelt of hij of zij ook een hondje wil... Laat het me dan alsjeblieft weten, het is dringend nodig..

Dan wil ik als laatste alleen nog maar zeggen..

Maak je dromen waar en laat je niet langer tegen houden door de beren op de weg ;-)

Liefs <3

P.s. Ik weet dat het een beetje een onsamenhangend verhaal is geworden, maar dat vergeven jullie me vast wel.