Stilte voor de storm?!

Hallo Hallo,

Ik dacht ik typ nu nog even weer een verhaaltje, want als ik vanaf maandag aan het werk ben, weet ik niet hoeveel energie en tijd ik over heb om te typen..

Momenteel voelt mijn weekend als 'stilte voor de storm', maar misschien gaat deze week me prima af hoor met alle nieuwe indrukken.. Ik laat het maar gewoon op mij af komen.

Ik kwam erachter dat ik de laatste twee dagen weinig foto's heb gemaakt, dus die komen een andere keer weer terug in mijn verhalen.

Vrijdag had ik mijn eerste succesmoment. Ik heb zonder navigatie vanaf mijn huis mijn werk gevonden. En jullie hebben natuurlijk geen idee hoe ver dat rijden is, maar voor mij was het best een blij moment toen het lukte! 
En vooral ook omdat ik donderdag ineens geen navigatie meer op mijn mobiel had en ik me besefte hoe afhankelijk ik van dat ding ben. Als de batterij een keer op is of de maps doet het niet, ben ik de sjaak. Dus mijn doel is om Curacao heel snel uit mijn hoofd te leren. Wat ik merk als ik zonder navigatie rij is dat ik veel beter let op alles om me heen en ik steeds meer herkenningspunten zie, waarbij ik de volgende keer denk: 'oja hier ben ik!'
De eerste keren heb ik wel wat ommetjes gemaakt, maar dat vind ik helemaal niet erg. Aangezien ik dan ook weet waar ze het over hebben als ze bijvoorbeeld zeggen:'Talina heb je de Mangusa Hupermarket al ontdekt op Curacao?' Ieder nadeel heeft z'n voordeel!

Maaar mag ik nog heel even terug komen op het rijden in het verkeer op Curacao? Ja dat mag ik, want dat bepaal ik natuurlijk lekker zelf!
De mensen die mij goed kennen weten dat ik auto rijden niet super leuk vind. In Nederland zei ik nog:' heerlijk, geen lange autoritten en lange afstanden meer'. Maar echt, 10 km rijden op Curacao voelt voor mij net zo heftig als 2 uur rijden door Nederland.. Man, man, man.. Het probleem in Nederland van mensen die op hun mobiel zitten achter het stuur, is hier meteen opgelost! Geen eens tijd om een seconde op je mobiel te kijken! Mensen komen van alle kanten en zelfs als je denkt, 'nou dat past echt niet' of 'als deze persoon hier tussen gaat is ie echt een mongool' dan gebeurt het toch!
Ik moest vandaag wel lachen om mezelf. Ik ontdekte gewoon hoe snel ik me hier aanpas. Ik was van plan om naar een strand te gaan 23 km van mijn huis (in Nederland is dat niks). Op de navigatie staat dan dat ik er 22 minuten over doe, maar in werkelijkheid is dit gewoon 3 kwartier of zo. Toen zat ik in de auto en toen dacht ik 'waarom Talina, waarom zou je zo VER rijden, als je ook over 5 minuten aan een ander strand kan liggen', dussss dat heb ik gedaan. En een week geleden zou ik mezelf voor gek verklaren en mezelf een aansteller vinden, maar serieus 23 km rijden op Curacao is echt ver!

In mijn huisje vind k het nog steeds heel fijn! Ik ben zelfs het koude water uit mijn douche gaan waarderen. Ik zie ook steeds meer salamanders in mijn tuin en mijn huisbaas gaf aan dat ik ook nog wel een keer een leguaan kan verwachten in mijn tuin (of huis). De dieren komen allemaal terug, omdat hier nu geen honden lopen. Zolang het leuke dieren zijn, vind ik het niet zo erg! Wel heb ik gister aan de overkant van mijn huis mijn grootste nachtmerrie gezien. Een MEEEGA RAT!!! 
Die angst voor ratten is eigenlijk ontstaan doordat ik op school ooit de film 1984 van George Orwell moest kijken. Hierin werd toen gedreigd met ratten die ze op hem zouden zetten met een emmer er over en deze emmer zouden ze verwarmen. Later heb ik dit ook nog gelezen in 'echte mannen eten geen kaas' en gezien bij Game of Thrones..  Ik kan dat beeld dus gewoon niet meer los laten.
Maargoed, ik zag die rat dus terwijl ik naast mijn huisbaas stond en ik was helemaal in overlevingsmodus.. we moesten gewoon verplaatsen, omdat mijn hersenen waren uitgeschakeld.

Een rat maak je me dus niet blij mee. Wat ik ook als buurman heb is een Papegaai. En deze papegaai is erg enthousiast. Hij ligt de hele dag in een deuk als een lachende vrouw, hij neuriet melodieën en roept heel vaak 'mama!', waarna hij weer helemaal in een deuk ligt. Ik weet nog niet helemaal wat ik van hem moet vinden.

Als laatste nog even over de borrel met mijn collega's. Dit was super gezellig. Zo raar dat dit nu gewoon mijn normale leven is, terwijl het voelt als vakantie Zij schijnen regelmatig even met elkaar op het strand bij een strandtentje een drankje te drinken, zo fijn! Ik heb al veel leuke gesprekken gehad. Ook met de psycholoog over  thema 'hechting en trauma'. Daar word ik diep van binnen echt een gelukkig mens van, aangezien ik hier in Nederland ook veel mee bezig was.

Maandag ga ik beginnen, zoooooveel zin!